オウィディウス『惚れた病の治療法』
(一部羅和対訳)
これは、わらび書房版を元にして、一部を変更したものである。
P OVIDI NASONIS REMEDIA AMORIS
オウィディウス
惚れた病の治療法
Legerat huius Amor titulum nomenque libelli:
'Bella mihi, video, bella parantur' ait.
恋の神がこの文書(ふみ)の表題の文字を読み終えて申すには、「これはわたしに戦(いくさ)を仕掛けようとしていると見た」と(一一二)。
'Parce tuum vatem sceleris damnare, Cupido,
Tradita qui toties te duce signa tuli.
「クピドーよ、おん身の統率のもと、おん身より手渡されし旗幟をかくもしばしばななってきたおん身の詩人たるわたしに、そのような謀反の罪をきせることは容赦したまえ。
Non ego Tydides, a quo tua saucia(傷ついた) mater 5
In liquidum rediit aethera Martis equis.
このわたしは、おん身のおん母に傷を負わせ、軍神マルスの馬で清澄たる天界に帰らしめたテュデウスの子ディオメデスではないのだ。
Saepe tepent(覚める) alii juvenes: ego semper amavi,
Et si, quid faciam, nunc quoque, quaeris, amo.
ほかの若者らは恋の熱が冷めることもよくあること。このわたしはいつも恋をしてきたし、いままた何をしているかと問われるならば、いまも恋をしていると答えよう。
Quin(それどころか) etiam docui, qua posses arte parari(ゲット),
Et quod nunc ratio est, impetus ante fuit. 10
それどころか、どのような技術でおん身を手に入れることができるかを前の三巻の書でわたしは教えたのだし、いまはメソッドになっていることが、以前には情熱であったのだ。
Nec te, blande puer, nec nostras prodimus(裏切る) artes,
Nec nova praeteritum Musa retexit(ほどく) opus(本).
心優しき少年神よ、わたしはおん身をも、またわが技術をも、裏切るようなまねはしないし、新たなる楽女神(ミューズ)がふるき作品たる『恋の手ほどき』をほどいてしまったわけでもない(三―—二)。
Siquis amat quod amare juvat(楽しい), feliciter ardens
Gaudeat, et vento naviget ille suo.
もし誰にせよ、恋をすることが嬉しくて恋をしているのなら、その情熱は倖せなものであって、その人は恋を娯しみ、順風のままに恋の海をわたりゆくがよい。
At siquis male fert indignae regna puellae, 15
Ne pereat, nostrae sentiat artis opem.
だが、もしつまらない女の専横を我慢している人があるのだったら、身を滅ぼさぬよう、わたしの療法の助けを身につけるがいい。
Cur aliquis laqueo(縄) collum nodatus(結ぶ) amator
A trabe(梁) sublimi triste pependit onus?
なにゆえに、ある男は、恋をして縄で頭を締められ、高い梁(はり)から悲しき重荷となってぶら下がったのか？
Cur aliquis rigido fodit sua pectora ferro?
Invidiam caedis, pacis amator, habes. 20
なにゆえに、ある男は、堅き剣もておのれの胸を刺したのか？むつみを愛する神よ、おん身はこれらの殺しの恨みを受けているのだ。
Qui, nisi desierit, misero periturus amore est,
Desinat; et nulli funeris(死) auctor eris.
もし恋をやめなかったら、惨めな恋ゆえに身を滅ぼしそうな男には、恋をやめさせるがいい。そうすれば、おん身はなんびとの死の責任者にならずにすむであろう。
Et puer es, nec te quicquam nisi ludere oportet:
Lude; decent annos mollia regna tuos.
おん身は少年神であって、遊ぶこと以外、似つかわしくない。遊びたまえ。柔弱なる支配こそおん身の年齢にふさわしいのだ。
Nam poteras uti nudis ad bella sagittis: 25
Sed tua mortifero sanguine tela carent.
なぜなら、おん身は恋の戦に矢を箙(えびら)から抜いて用いることはできるが、おん身の投げ矢は死をもたらす流血をもたらさない(一三一二六)。
Vitricus(義父) et gladiis et acuta dimicet(戦う) hasta,
Et victor multa caede cruentus eat:
おん身の義父ウルカーヌスにこそ剣と鋭き槍もて戦い、多くの殺戮に血塗られ者となるがいい。
Tu cole maternas, tuto quibus utimur, artes,
Et quarum vitio nulla fit orba parens. 30
おん身としては、母神ウェヌスの技術を開発したまえ。技術なら安全に用いることができ、そのせいでは、いかなる女親も子を失くすまい。
Effice nocturna frangatur(接) janua(戸) rixa(喧嘩),
Et tegat ornatas multa corona fores:
夜の喧嘩騒ぎで玄関が破られたり、数多い花冠の飾りで戸が被われるようにするのもいいし、
Fac coeant furtim juvenes timidaeque puellae,
Verbaque dent(騙す) cauto qualibet arte viro:
若者と内気な娘らを密会させ、間男はどんな手でも用心深い亭主を欺すがいい。
Et modo blanditias rigido, modo (悪口) posti(戸) 35
Dicat et exclusus flebile(悲しい) cantet amans.
そして、閉め出された恋人には、頑な門に向かって、ときにはお世辞を、ときにはののしりのことばを言わせ、嘆きの歌を歌わせたらいい。
His lacrimis contentus eris sine crimine mortis;
Non tua fax avidos digna subire rogos(薪).'
人殺しの罪を犯さずおん身はこれらの涙で心足りようし、おん身の松明は貪欲な荼毘の薪に火をつけるのは似合わない」
Haec ego: movit Amor gemmatas aureus alas,
Et mihi 'propositum perfice' dixit 'opus.' 40
こうわたしは言った。恋の神は金色燦然として宝石を散りばめた翼をはためかせ、「お前の計画した仕事を成しとげるがよい」と申された(二七一四〇)。
Ad mea, decepti juvenes, praecepta venite,
Quos suus ex omni parte fefellit amor.
されば欺むかれし若者よ、おのれの恋に全く裏切られた者よ、わが教訓のもとに来たれ。
Discite sanari, per quem didicistis amare:
Una manus vobis vulnus opemque feret.
恋を教えた人間から癒されるすべを学ぶがよい。同じ手が、君たちに傷をも癒しをももたらすだろう。
Terra salutares herbas, eademque nocentes 45
Nutrit(育てる), et urticae(刺草) proxima saepe rosa est;
大地は健康によい薬草を育てるが、同時に毒草をも育てるし、薔薇はしばしば刺草(いらくさ)によく似ている。
Vulnus in Herculeo quae quondam fecerat hoste,
Vulneris auxilium Pelias(ペリオン山の) hasta tulit.
ペリオン山の槍も、かつてヘラクレスの子、敵テレポスに傷を負わせたが、またその傷を癒した。
Sed quaecumque viris, vobis quoque dicta, puellae,
Credite: diversis partibus arma damus, 50
けれども、男子(おのこ)らにわたしが言ったことは、何によらず、娘たちよ、あなたがたにもまた言ったのだと思いなされ。
E quibus ad vestros siquid non pertinet usus,
Attamen(それでも) exemplo multa docere(教える) potest.
そのうちで、もしあなた達が用いるのに向かないものがあっても、それでも実例によって、非常な教訓になるのだ。
Utile propositum est saevas(荒れ狂う) extinguere flammas,
Nec servum vitii pectus(心) habere sui.
激しい恋情の炎を消して、自分の弱さの奴隷とならない心を持つことは有益な目的なのだ。
Vixisset Phyllis, si me foret usa magistro, 55
Et per quod novies(9回), saepius isset iter;
かのトラキアの王女ピュリスも、もしわたしを師とし、九度行った道をもっとしばしば行っていたら、死なずにすんだであろうし、
Nec moriens Dido summa vidisset ab arce
Dardanias vento vela dedisse rates;
女王ディドーもトロイアの船が風に帆をまかせて去ったのを、城楼の高みから、死にゆきつつ眺めずにすんだであろう。
Nec dolor armasset contra sua viscera(実の子) matrem,
Quae socii(身内の) damno(損害) sanguinis ulta virum est. 60
さらに血を分けた子らを殺して夫に復讐した母メデアも、苦悩のあまりおのが子らに刃物を向けることもなかったであろう。
Arte mea Tereus, quamvis Philomela placeret,
Per facinus fieri non meruisset avis.
わたしの治療法によったなら、テレウスも、どれほどピロメラを愛したにせよ、罪を犯して鳥にならずともすんだであろう(四一一六二)。
Da mihi Pasiphaen, jam tauri ponet amorem:
Da Phaedram, Phaedrae turpis abibit amor.
Crede Parim nobis, Helenen Menelaus habebit, 65
Nec manibus Danais Pergama victa cadent.
Impia si nostros legisset Scylla libellos,
Haesisset capiti purpura, Nise, tuo.
Me duce damnosas, homines, conpescite curas,
Rectaque cum sociis me duce navis eat. 70
Naso legendus erat tum, cum didicistis amare:
Idem nunc vobis Naso legendus erit.
Publicus assertor dominis suppressa levabo
Pectora: vindictae quisque favete suae.
Te precor incipiens, adsit tua laurea nobis, 75
Carminis et medicae, Phoebe, repertor opis.
Tu pariter vati, pariter succurre medenti:
Utraque tutelae subdita cura tua est.
Dum licet, et modici tangunt praecordia motus,
Si piget, in primo limine siste pedem. 80
Opprime, dum nova sunt, subiti mala semina morbi,
Et tuus incipiens ire resistat equus.
Nam mora dat vires, teneras mora percoquit uvas,
Et validas segetes quae fuit herba, facit.
Quae praebet latas arbor spatiantibus umbras, 85
Quo posita est primum tempore virga fuit;
Tum poterat manibus summa tellure revelli:
Nunc stat in inmensum viribus aucta suis.
Quale sit id, quod amas, celeri circumspice mente,
Et tua laesuro subtrahe colla jugo. 90
Principiis obsta; sero medicina paratur,
Cum mala per longas convaluere moras.
Sed propera, nec te venturas differ in horas;
Qui non est hodie, cras minus aptus erit:
Verba dat omnis amor, reperitque alimenta morando; 95
Optima vindictae proxima quaeque dies.
Flumina pauca vides de magnis fontibus orta:
Plurima collectis multiplicantur aquis.
Si cito sensisses, quantum peccare parares,
Non tegeres vultus cortice, Myrrha, tuos. 100
Vidi ego, quod fuerat primo sanabile, vulnus
Dilatum longae damna tulisse morae.
Sed quia delectat Veneris decerpere fructum,
Dicimus adsidue 'cras quoque fiet idem.'
Interea tacitae serpunt in viscera flammae, 105
Et mala radices altius arbor agit.
Si tamen auxilii perierunt tempora primi,
Et vetus in capto pectore sedit amor,
Maius opus superest: sed non, quia serior aegro
Advocor, ille mihi destituendus erit. 110
Quam laesus fuerat, partem Poeantius heros
Certa debuerat praesecuisse manu;
Post tamen hic multos sanatus creditur annos
Supremam bellis imposuisse manum.
Qui modo nascentes properabam pellere morbos, 115
Admoveo tardam nunc tibi lentus opem.
Aut nova, si possis, sedare incendia temptes,
Aut ubi per vires procubuere suas:
Dum furor in cursu est, currenti cede furori;
Difficiles aditus impetus omnis habet. 120
Stultus, ab obliquo qui cum descendere possit,
Pugnat in adversas ire natator aquas.
Impatiens animus nec adhuc tractabilis artem
Respuit, atque odio verba monentis habet.
Adgrediar melius tum, cum sua vulnera tangi 125
Iam sinet, et veris vocibus aptus erit.
Quis matrem, nisi mentis inops, in funere nati
Flere vetet? non hoc illa monenda loco est.
Cum dederit lacrimas animumque impleverit aegrum,
Ille dolor verbis emoderandus erit. 130
Temporis ars medicina fere est: data tempore prosunt,
Et data non apto tempore vina nocent.
Quin etiam accendas vitia inritesque vetando,
Temporibus si non adgrediare suis.
Ergo ubi visus eris nostra medicabilis arte, 135
Fac monitis fugias otia prima meis.
Haec, ut ames, faciunt; haec, quod fecere, tuentur;
Haec sunt jucundi causa cibusque mali.
Otia si tollas, periere Cupidinis arcus,
Contemptaeque jacent et sine luce faces. 140
Quam platanus vino gaudet, quam populus unda,
Et quam limosa canna palustris humo,
Tam Venus otia amat; qui finem quaeris amoris,
Cedit amor rebus: res age, tutus eris.
Languor, et inmodici sub nullo vindice somni, 145
Aleaque, et multo tempora quassa mero
Eripiunt omnes animo sine vulnere nervos:
Adfluit incautis insidiosus Amor.
Desidiam puer ille sequi solet, odit agentes:
Da vacuae menti, quo teneatur, opus. 150
Sunt fora, sunt leges, sunt, quos tuearis, amici:
Vade per urbanae splendida castra togae.
Vel tu sanguinei juvenalia munera Martis
Suspice: deliciae jam tibi terga dabunt.
Ecce, fugax Parthus, magni nova causa triumphi, 155
Iam videt in campis Caesaris arma suis:
Vince Cupidineas pariter Parthasque sagittas,
Et refer ad patrios bina tropaea deos.
Ut semel Aetola Venus est a cuspide laesa,
Mandat amatori bella gerenda suo. 160
Quaeritur, Aegisthus quare sit factus adulter?
In promptu causa est: desidiosus erat.
Pugnabant alii tardis apud Ilion armis:
Transtulerat vires Graecia tota suas.
Sive operam bellis vellet dare, nulla gerebat: 165
Sive foro, vacuum litibus Argos erat.
Quod potuit, ne nil illic ageretur, amavit.
Sic venit ille puer, sic puer ille manet.
Rura quoque oblectant animos studiumque colendi:
Quaelibet huic curae cedere cura potest. 170
Colla jube domitos oneri supponere tauros,
Sauciet ut duram vomer aduncus humum:
Obrue versata Cerialia semina terra,
Quae tibi cum multo faenore reddat ager.
Aspice curvatos pomorum pondere ramos, 175
Ut sua, quod peperit, vix ferat arbor onus;
Aspice labentes jucundo murmure rivos;
Aspice tondentes fertile gramen oves.
Ecce, petunt rupes praeruptaque saxa capellae:
Iam referent haedis ubera plena suis; 180
Pastor inaequali modulatur harundine carmen,
Nec desunt comites, sedula turba, canes;
Parte sonant alia silvae mugitibus altae,
Et queritur vitulum mater abesse suum.
Quid, cum suppositos fugiunt examina fumos, 185
Ut relevent dempti vimina curva favi?
Poma dat autumnus: formosa est messibus aestas:
Ver praebet flores: igne levatur hiems.
Temporibus certis maturam rusticus uvam
Deligit, et nudo sub pede musta fluunt; 190
Temporibus certis desectas alligat herbas,
Et tonsam raro pectine verrit humum.
Ipse potes riguis plantam deponere in hortis,
Ipse potes rivos ducere lenis aquae.
Venerit insitio; fac ramum ramus adoptet, 195
Stetque peregrinis arbor operta comis.
Cum semel haec animum coepit mulcere voluptas,
Debilibus pinnis inritus exit Amor.
Vel tu venandi studium cole: saepe recessit
Turpiter a Phoebi victa sorore Venus. 200
Nunc leporem pronum catulo sectare sagaci,
Nunc tua frondosis retia tende jugis,
Aut pavidos terre varia formidine cervos,
Aut cadat adversa cuspide fossus aper.
Nocte fatigatum somnus, non cura puellae, 205
Excipit et pingui membra quiete levat.
Lenius est studium, studium tamen, alite capta
Aut lino aut calamis praemia parva sequi,
Vel, quae piscis edax avido male devoret ore,
Abdere sub parvis aera recurva cibis. 210
Aut his aut aliis, donec dediscis amare,
Ipse tibi furtim decipiendus eris.
Tu tantum quamvis firmis retinebere vinclis,
I procul, et longas carpere perge vias;
Flebis, et occurret desertae nomen amicae, 215
Stabit et in media pes tibi saepe via:
Sed quanto minus ire voles, magis ire memento;
Perfer, et invitos currere coge pedes.
Nec pluvias opta, nec te peregrina morentur
Sabbata, nec damnis Allia nota suis. 220
Nec quot transieris et quot tibi, quaere, supersint
Milia; nec, maneas ut prope, finge moras:
Tempora nec numera, nec crebro respice Romam,
Sed fuge: tutus adhuc Parthus ab hoste fuga est.
Dura aliquis praecepta vocet mea; dura fatemur 225
Esse; sed ut valeas, multa dolenda feres.
Saepe bibi sucos, quamvis invitus, amaros
Aeger, et oranti mensa negata mihi.
Ut corpus redimas, ferrum patieris et ignes,
Arida nec sitiens ora levabis aqua: 230
Ut valeas animo, quicquam tolerare negabis?
At pretium pars haec corpore maius habet.
Sed tamen est artis tristissima janua nostrae,
Et labor est unus tempora prima pati.
Aspicis, ut prensos urant juga prima juvencos, 235
Et nova velocem cingula laedat equum?
Forsitan a laribus patriis exire pigebit:
Sed tamen exibis: deinde redire voles;
Nec te Lar patrius, sed amor revocabit amicae,
Praetendens culpae splendida verba tuae. 240
Cum semel exieris, centum solatia curae
Et rus et comites et via longa dabit.
Nec satis esse putes discedere; lentus abesto,
Dum perdat vires sitque sine igne cinis.
Quod nisi firmata properaris mente reverti, 245
Inferet arma tibi saeva rebellis Amor.
Quidquid et afueris, avidus sitiensque redibis,
Et spatium damno cesserit omne tuo.
Viderit, Haemoniae siquis mala pabula terrae
Et magicas artes posse juvare putat. 250
Ista veneficii vetus est via; noster Apollo
Innocuam sacro carmine monstrat opem.
Me duce non tumulo prodire jubebitur umbra,
Non anus infami carmine rumpet humum;
Non seges ex aliis alios transibit in agros, 255
Nec subito Phoebi pallidus orbis erit.
Ut solet, aequoreas ibit Tiberinus in undas:
Ut solet, in niveis Luna vehetur equis.
Nulla recantatas deponent pectora curas,
Nec fugiet vivo sulpure victus amor. 260
Quid te Phasiacae juverunt gramina terrae,
Cum cuperes patria, Colchi, manere domo?
Quid tibi profuerunt, Circe, Perseides herbae,
Cum sua Neritias abstulit aura rates?
Omnia fecisti, ne callidus hospes abiret: 265
Ille dedit certae lintea plena fugae.
Omnia fecisti, ne te ferus ureret ignis:
Longus in invito pectore sedit amor.
Vertere tu poteras homines in mille figuras,
Non poteras animi vertere jura tui. 270
Diceris his etiam, cum jam discedere vellet,
Dulichium verbis detinuisse ducem:
'Non ego, quod primo, memini, sperare solebam,
Iam precor, ut coniunx tu meus esse velis;
Et tamen, ut coniunx essem tua, digna videbar, 275
Quod dea, quod magni filia Solis eram.
Ne properes, oro; spatium pro munere posco:
Quid minus optari per mea vota potest?
Et freta mota vides, et debes illa timere:
Utilior velis postmodo ventus erit. 280
Quae tibi causa fugae? non hic nova Troia resurgit,
Non aliquis socios rursus ad arma vocat.
Hic amor et pax est, in qua male vulneror una,
Tutaque sub regno terra futura tuo est.'
Illa loquebatur, navem solvebat Ulixes: 285
Inrita cum velis verba tulere noti.
Ardet et adsuetas Circe decurrit ad artes,
Nec tamen est illis adtenuatus amor.
Ergo quisquis opem nostra tibi poscis ab arte,
Deme veneficiis carminibusque fidem. 290
Si te causa potens domina retinebit in Urbe,
Accipe, consilium quod sit in Urbe meum.
Optimus ille sui vindex, laedentia pectus
Vincula qui rupit, dedoluitque semel.
Sed cui tantum animi est, illum mirabor et ipse, 295
Et dicam 'monitis non eget iste meis.'
Tu mihi, qui, quod amas, aegre dediscis amare,
Nec potes, et velles posse, docendus eris.
Saepe refer tecum sceleratae facta puellae,
Et pone ante oculos omnia damna tuos. 300
'Illud et illud habet, nec ea contenta rapina est:
Sub titulum nostros misit avara lares.
Sic mihi juravit, sic me jurata fefellit,
Ante suas quotiens passa jacere fores!
Diligit ipsa alios, a me fastidit amari; 305
Institor, heu, noctes, quas mihi non dat, habet!'
Haec tibi per totos inacescant omnia sensus:
Haec refer, hinc odii semina quaere tui.
Atque utinam possis etiam facundus in illis
Esse! dole tantum, sponte disertus eris. 310
Haeserat in quadam nuper mea cura puella:
Conveniens animo non erat illa meo:
Curabar propriis aeger Podalirius herbis,
Et, fateor, medicus turpiter aeger eram.
Profuit adsidue vitiis insistere amicae, 315
Idque mihi factum saepe salubre fuit.
'Quam mala' dicebam 'nostrae sunt crura puellae!'
Nec tamen, ut vere confiteamur, erant.
'Brachia quam non sunt nostrae formosa puellae!'
Et tamen, ut vere confiteamur, erant. 320
'Quam brevis est!' nec erat; 'quam multum poscit amantem!'
Haec odio venit maxima causa meo.
Et mala sunt vicina bonis; errore sub illo
Pro vitio virtus crimina saepe tulit.
Qua potes, in peius dotes deflecte puellae, 325
Iudiciumque brevi limite falle tuum.
Turgida, si plena est, si fusca est, nigra vocetur:
In gracili macies crimen habere potest.
Et poterit dici petulans, quae rustica non est:
Et poterit dici rustica, siqua proba est. 330
Quin etiam, quacumque caret tua femina dote,
Hanc moveat, blandis usque precare sonis.
Exige uti cantet, siqua est sine voce puella:
Fac saltet, nescit siqua movere manum.
Barbara sermone est? fac tecum multa loquatur; 335
Non didicit chordas tangere? posce lyram.
Durius incedit? fac inambulet; omne papillae
Pectus habent? vitium fascia nulla tegat.
Si male dentata est, narra, quod rideat, illi;
Mollibus est oculis? quod fleat illa, refer. 340
Proderit et subito, cum se non finxerit ulli,
Ad dominam celeres mane tulisse gradus.
Auferimur cultu; gemmis auroque teguntur
Omnia; pars minima est ipsa puella sui.
Saepe ubi sit, quod ames, inter tam multa requiras; 345
Decipit hac oculos aegide dives Amor.
Improvisus ades, deprendes tutus inermem:
Infelix vitiis excidet illa suis.
Non tamen huic nimium praecepto credere tutum est:
Fallit enim multos forma sine arte decens. 350
Tum quoque, compositis cum collinet ora venenis,
Ad dominae vultus (nec pudor obstet) eas.
Pyxidas invenies et rerum mille colores,
Et fluere in tepidos oesypa lapsa sinus.
Illa tuas redolent, Phineu, medicamina mensas: 355
Non semel hinc stomacho nausea facta meo est.
Nunc tibi, quae medio veneris praestemus in usu,
Eloquar: ex omni est parte fugandus amor.
Multa quidem ex illis pudor est mihi dicere; sed tu
Ingenio verbis concipe plura meis. 360
Nuper enim nostros quidam carpsere libellos,
Quorum censura Musa proterva mea est.
Dummodo sic placeam, dum toto canter in orbe,
Quamlibet impugnent unus et alter opus.
Ingenium magni livor detractat Homeri: 365
Quisquis es, ex illo, Zoile, nomen habes.
Et tua sacrilegae laniarunt carmina linguae,
Pertulit huc victos quo duce Troia deos.
Summa petit livor; perflant altissima venti:
Summa petunt dextra fulmina missa Iovis. 370
At tu, quicumque es, quem nostra licentia laedit,
Si sapis, ad numeros exige quidque suos.
Fortia Maeonio gaudent pede bella referri;
Deliciis illic quis locus esse potest?
Grande sonant tragici; tragicos decet ira cothurnos: 375
Usibus e mediis soccus habendus erit.
Liber in adversos hostes stringatur jambus,
Seu celer, extremum seu trahat ille pedem.
Blanda pharetratos Elegia cantet Amores,
Et levis arbitrio ludat amica suo. 380
Callimachi numeris non est dicendus Achilles,
Cydippe non est oris, Homere, tui.
Quis feret Andromaches peragentem Thaida partes?
Peccet, in Andromache Thaida quisquis agat.
Thais in arte mea est; lascivia libera nostra est; 385
Nil mihi cum vitta; Thais in arte mea est.
Si mea materiae respondet Musa iocosae,
Vicimus, et falsi criminis acta rea est.
Rumpere, Livor edax: magnum jam nomen habemus;
Maius erit, tantum quo pede coepit eat. 390
Sed nimium properas: vivam modo, plura dolebis;
Et capiunt animi carmina multa mei.
Nam juvat et studium famae mihi crevit honore;
Principio clivi noster anhelat equus.
Tantum se nobis elegi debere fatentur, 395
Quantum Vergilio nobile debet epos.
Hactenus invidiae respondimus: attrahe lora
Fortius, et gyro curre, poeta, tuo.
Ergo ubi concubitus et opus juvenale petetur,
Et prope promissae tempora noctis erunt, 400
Gaudia ne dominae, pleno si corpore sumes,
Te capiant, ineas quamlibet ante velim;
Quamlibet invenias, in qua tua prima voluptas
Desinat: a prima proxima segnis erit.
Sustentata venus gratissima; frigore soles, 405
Sole juvant umbrae, grata fit unda siti.
Et pudet, et dicam: venerem quoque junge figura,
Qua minime jungi quamque decere putas.
Nec labor efficere est: rarae sibi vera fatentur,
Et nihil est, quod se dedecuisse putent. 410
Tunc etiam jubeo totas aperire fenestras,
Turpiaque admisso membra notare die.
At simul ad metas venit finita voluptas,
Lassaque cum tota corpora mente jacent,
Dum piget, et malis nullam tetigisse puellam, 415
Tacturusque tibi non videare diu,
Tunc animo signa, quaecumque in corpore menda est,
Luminaque in vitiis illius usque tene.
Forsitan haec aliquis (nam sunt quoque) parva vocabit,
Sed, quae non prosunt singula, multa juvant. 420
Parva necat morsu spatiosum vipera taurum:
A cane non magno saepe tenetur aper.
Tu tantum numero pugna, praeceptaque in unum
Contrahe: de multis grandis acervus erit.
Sed quoniam totidem mores totidemque figurae, 425
Non sunt judiciis omnia danda meis.
Quo tua non possunt offendi pectora facto,
Forsitan hoc alio judice crimen erit.
Ille quod obscenas in aperto corpore partes
Viderat, in cursu qui fuit, haesit amor: 430
Ille quod a Veneris rebus surgente puella
Vidit in inmundo signa pudenda toro.
Luditis, o siquos potuerunt ista movere:
Adflarant tepidae pectora vestra faces.
Adtrahat ille puer contentos fortius arcus: 435
Saucia maiorem turba petetis opem.
Quid, qui clam latuit reddente obscena puella,
Et vidit, quae mos ipse videre vetat?
Di melius, quam nos moneamus talia quemquam!
Ut prosint, non sunt expedienda tamen. 440
Hortor et, ut pariter binas habeatis amicas
(Fortior est, plures siquis habere potest):
Secta bipertito cum mens discurrit utroque,
Alterius vires subtrahit alter amor.
Grandia per multos tenuantur flumina rivos, 445
Saevaque diducto stipite flamma perit.
Non satis una tenet ceratas ancora puppes,
Nec satis est liquidis unicus hamus aquis:
Qui sibi jam pridem solacia bina paravit,
Iam pridem summa victor in arce fuit. 450
At tibi, qui fueris dominae male creditus uni,
Nunc saltem novus est inveniendus amor.
Pasiphaes Minos in Procride perdidit ignes:
Cessit ab Idaea coniuge victa prior.
Amphilochi frater ne Phegida semper amaret, 455
Calliroe fecit parte recepta tori.
Et Parin Oenone summos tenuisset ad annos,
Si non Oebalia paelice laesa foret.
Coniugis Odrysio placuisset forma tyranno:
Sed melior clausae forma sororis erat. 460
Quid moror exemplis, quorum me turba fatigat?
Successore novo vincitur omnis amor.
Fortius e multis mater desiderat unum,
Quam quem flens clamat 'tu mihi solus eras.'
Ac ne forte putes nova me tibi condere jura 465
(Atque utinam inventi gloria nostra foret!),
Vidit ut Atrides (quid enim non ille videret,
Cuius in arbitrio Graecia tota fuit?)
Marte suo captam Chryseida, victor amabat:
At senior stulte flebat ubique pater. 470
Quid lacrimas, odiose senex? bene convenit illis:
Officio natam laedis, inepte, tuo.
Quam postquam reddi Calchas, ope tutus Achillis,
Iusserat, et patria est illa recepta domo,
'Est' ait Atrides 'illius proxima forma, 475
Et, si prima sinat syllaba, nomen idem:
Hanc mihi, si sapiat, per se concedat Achilles:
Si minus, imperium sentiat ille meum.
Quod siquis vestrum factum hoc incusat, Achivi,
Est aliquid valida sceptra tenere manu. 480
Nam si rex ego sum, nec mecum dormiat ulla,
In mea Thersites regna, licebit, eat.'
Dixit, et hanc habuit solacia magna prioris,
Et posita est cura cura repulsa nova.
Ergo adsume novas auctore Agamemnone flammas, 485
Ut tuus in bivio distineatur amor.
Quaeris, ubi invenias? artes tu perlege nostras:
Plena puellarum jam tibi navis erit.
Quod siquid praecepta valent mea, siquid Apollo
Utile mortales perdocet ore meo, 490
Quamvis infelix media torreberis Aetna,
Frigidior glacie fac videare tuae:
Et sanum simula, ne, siquid forte dolebis,
Sentiat; et ride, cum tibi flendus eris.
Non ego te jubeo medias abrumpere curas: 495
Non sunt imperii tam fera jussa mei.
Quod non es, simula, positosque imitare furores:
Sic facies vere, quod meditatus eris.
Saepe ego, ne biberem, volui dormire videri:
Dum videor, somno lumina victa dedi: 500
Deceptum risi, qui se simularat amare,
In laqueos auceps decideratque suos.
Intrat amor mentes usu, dediscitur usu:
Qui poterit sanum fingere, sanus erit.
Dixerit, ut venias: pacta tibi nocte venito; 505
Veneris, et fuerit janua clausa: feres.
Nec dic blanditias, nec fac convicia posti,
Nec latus in duro limine pone tuum.
Postera lux aderit: careant tua verba querellis,
Et nulla in vultu signa dolentis habe. 510
Iam ponet fastus, cum te languere videbit:
Hoc etiam nostra munus ab arte feres.
Te quoque falle tamen, nec sit tibi finis amandi
Propositus: frenis saepe repugnat equus.
Utilitas lateat; quod non profitebere, fiet: 515
Quae nimis apparent retia, vitat avis.
Nec sibi tam placeat, nec te contemnere possit;
Sume animos, animis cedat ut illa tuis.
Ianua forte patet? quamvis revocabere, transi.
Est data nox? dubita nocte venire data. 520
Posse pati facile est, ubi, si patientia desit,
Protinus ex facili gaudia ferre licet.
Et quisquam praecepta potest mea dura vocare?
En, etiam partes conciliantis ago.
Nam quoniam variant animi, variabimus artes; 525
Mille mali species, mille salutis erunt.
Corpora vix ferro quaedam sanantur acuto:
Auxilium multis sucus et herba fuit.
Mollior es, neque abire potes, vinctusque teneris,
Et tua saevus Amor sub pede colla premit? 530
Desine luctari: referant tua carbasa venti,
Quaque vocant fluctus, hac tibi remus eat.
Explenda est sitis ista tibi, quo perditus ardes;
Cedimus; e medio jam licet amne bibas:
Sed bibe plus etiam, quam quod praecordia poscunt, 535
Gutture fac pleno sumpta redundet aqua.
I, fruere usque tua, nullo prohibente, puella:
Illa tibi noctes auferat, illa dies.
Taedia quaere mali: faciunt et taedia finem.
Iam quoque, cum credes posse carere, mane, 540
Dum bene te cumules et copia tollat amorem,
Et fastidita non juvet esse domo.
Fit quoque longus amor, quem diffidentia nutrit:
Hunc tu si quaeres ponere, pone metum.
Qui timet, ut sua sit, ne quis sibi detrahat illam, 545
Ille Machaonia vix ope sanus erit.
Plus amat e natis mater plerumque duobus,
Pro cuius reditu, quod gerit arma, timet.
Est prope Collinam templum venerabile portam;
Inposuit templo nomina celsus Eryx: 550
Est illic Lethaeus Amor, qui pectora sanat,
Inque suas gelidam lampadas addit aquam.
Illic et juvenes votis oblivia poscunt,
Et siqua est duro capta puella viro.
Is mihi sic dixit (dubito, verusne Cupido, 555
An somnus fuerit: sed puto, somnus erat)
'O qui sollicitos modo das, modo demis amores,
Adice praeceptis hoc quoque, Naso, tuis.
Ad mala quisque animum referat sua, ponet amorem;
Omnibus illa deus plusve minusve dedit. 560
Qui Puteal Ianumque timet celeresque Kalendas,
Torqueat hunc aeris mutua summa sui;
Cui durus pater est, ut voto cetera cedant,
Huic pater ante oculos durus habendus erit;
Hic male dotata pauper cum coniuge vivit, 565
Uxorem fato credat obesse suo.
Est tibi rure bono generosae fertilis uvae
Vinea? ne nascens usta sit uva, time.
Ille habet in reditu navim: mare semper iniquum
Cogitet et damno litora foeda suo. 570
Filius hunc miles, te filia nubilis angat;
Et quis non causas mille doloris habet?
Ut posses odisse tuam, Pari, funera fratrum
Debueras oculis substituisse tuis.'
Plura loquebatur: placidum puerilis imago 575
Destituit somnum, si modo somnus erat.
Quid faciam? media navem Palinurus in unda
Deserit; ignotas cogor inire vias.
Quisquis amas, loca sola nocent, loca sola caveto!
Quo fugis? in populo tutior esse potes. 580
Non tibi secretis (augent secreta furores)
Est opus: auxilio turba futura tibi est.
Tristis eris, si solus eris, dominaeque relictae
Ante oculos facies stabit, ut ipsa, tuos.
Tristior idcirco nox est quam tempora Phoebi; 585
Quae relevet luctus, turba sodalis abest.
Nec fuge conloquium, nec sit tibi janua clausa,
Nec tenebris vultus flebilis abde tuos.
Semper habe Pyladen aliquem, qui curet Oresten:
Hic quoque amicitiae non levis usus erit. 590
Quid, nisi secretae laeserunt Phyllida silvae?
Certa necis causa est: incomitata fuit.
Ibat, ut Edono referens trieterica Baccho
Ire solet fusis barbara turba comis,
Et modo, qua poterat, longum spectabat in aequor, 595
Nunc in harenosa lassa jacebat humo.
'Perfide Demophoon!' surdas clamabat ad undas,
Ruptaque singultu verba loquentis erant.
Limes erat tenuis longa subnubilus umbra,
Quo tulit illa suos ad mare saepe pedes. 600
Nona terebatur miserae via: 'viderit!' inquit,
Et spectat zonam pallida facta suam,
Aspicit et ramos; dubitat, refugitque quod audet
Et timet, et digitos ad sua colla refert.
Sithoni, tum certe vellem non sola fuisses: 605
Non flesset positis Phyllida silva comis.
Phyllidis exemplo nimium secreta timete,
Laese vir a domina, laesa puella viro.
Praestiterat juvenis quidquid mea Musa jubebat,
Inque suae portu paene salutis erat: 610
Reccidit, ut cupidos inter devenit amantes,
Et, quae condiderat, tela resumpsit Amor.
Siquis amas, nec vis, facito contagia vites;
Haec etiam pecori saepe nocere solent.
Dum spectant laesos oculi, laeduntur et ipsi, 615
Multaque corporibus transitione nocent.
In loca nonnumquam siccis arentia glebis
De prope currenti flumine manat aqua:
Manat amor tectus, si non ab amante recedas;
Turbaque in hoc omnes ingeniosa sumus. 620
Alter item jam sanus erat; vicinia laesit:
Occursum dominae non tulit ille suae.
Vulnus in antiquum rediit male firma cicatrix,
Successumque artes non habuere meae.
Proximus a tectis ignis defenditur aegre; 625
Utile finitimis abstinuisse locis.
Nec quae ferre solet spatiantem porticus illam,
Te ferat, officium neve colatur idem.
Quid juvat admonitu tepidam recalescere mentem?
Alter, si possis, orbis habendus erit. 630
Non facile esuriens posita retinebere mensa,
Et multam saliens incitat unda sitim.
Non facile est taurum visa retinere juvenca,
Fortis equus visae semper adhinnit equae.
Haec ubi praestiteris, ut tandem litora tangas, 635
Non ipsam satis est deseruisse tibi.
Et soror et mater valeant et conscia nutrix,
Et quisquis dominae pars erit ulla tuae.
Nec veniat servus, nec flens ancillula fictum
Suppliciter dominae nomine dicat 'ave!' 640
Nec si scire voles, quid agat, tamen, illa, rogabis;
Perfer! erit lucro lingua retenta tuo.
Tu quoque, qui causam finiti reddis amoris,
Deque tua domina multa querenda refers,
Parce queri; melius sic ulciscere tacendo, 645
Ut desideriis effluat illa tuis.
Et malim taceas quam te desisse loquaris:
Qui nimium multis 'non amo' dicit, amat.
Sed meliore fide paulatim extinguitur ignis
Quam subito; lente desine, tutus eris. 650
Flumine perpetuo torrens solet altior ire:
Sed tamen haec brevis est, illa perennis aqua.
Fallat, et in tenues evanidus exeat auras,
Perque gradus molles emoriatur amor.
Sed modo dilectam scelus est odisse puellam: 655
Exitus ingeniis convenit iste feris.
Non curare sat est: odio qui finit amorem,
Aut amat, aut aegre desinet esse miser.
Turpe vir et mulier, juncti modo, protinus hostes;
Non illas lites Appias ipsa probat. 660
Saepe reas faciunt, et amant; ubi nulla simultas
Incidit, admonitu liber aberrat amor.
Forte aderam juveni; dominam lectica tenebat:
Horrebant saevis omnia verba minis.
Iamque vadaturus 'lectica prodeat' inquit; 665
Prodierat: visa coniuge mutus erat.
Et manus et manibus duplices cecidere tabellae,
Venit in amplexus, atque 'ita vincis' ait.
Tutius est aptumque magis discedere pace,
Nec petere a thalamis litigiosa fora. 670
Munera quae dederas, habeat sine lite, jubeto:
Esse solent magno damna minora bono.
Quod si vos aliquis casus conducet in unum,
Mente memor tota quae damus arma, tene.
Nunc opus est armis; hic, o fortissime, pugna: 675
Vincenda est telo Penthesilea tuo.
Nunc tibi rivalis, nunc durum limen amanti,
Nunc subeant mediis inrita verba deis.
Nec compone comas, quia sis venturus ad illam,
Nec toga sit laxo conspicienda sinu. 680
Nulla sit, ut placeas alienae cura puellae;
Iam facito e multis una sit illa tibi.
Sed quid praecipue nostris conatibus obstet
Eloquar, exemplo quemque docente suo.
Desinimus tarde, quia nos speramus amari: 685
Dum sibi quisque placet, credula turba sumus.
At tu nec voces (quid enim fallacius illis?)
Crede, nec aeternos pondus habere deos.
Neve puellarum lacrimis moveare, caveto:
Ut flerent, oculos erudiere suos. 690
Artibus innumeris mens oppugnatur amantum,
Ut lapis aequoreis undique pulsus aquis.
Nec causas aperi, quare divortia malis:
Nec dic, quid doleas: clam tamen usque dole.
Nec peccata refer, ne diluat: ipse favebis, 695
Ut melior causa causa sit illa tua.
Qui silet, est firmus; qui dicit multa puellae
Probra, satisfieri postulat ille sibi.
Non ego Dulichio furari more sagittas,
Nec raptas ausim tinguere in amne faces: 700
Nec nos purpureas pueri resecabimus alas,
Nec sacer arte mea laxior arcus erit.
Consilium est, quodcumque cano: parete canenti,
Tuque, favens coeptis, Phoebe saluber, ades.
Phoebus adest: sonuere lyrae, sonuere pharetrae; 705
Signa deum nosco per sua: Phoebus adest.
Confer Amyclaeis medicatum vellus aenis
Murice cum Tyrio; turpius illud erit:
Vos quoque formosis vestras conferte puellas;
Incipiet dominae quemque pudere suae: 710
Utraque formosae Paridi potuere videri,
Sed sibi conlatam vicit utramque Venus.
Nec solam faciem, mores quoque confer et artes:
Tantum judicio ne tuus obsit amor.
Exiguum est, quod deinde canam; sed profuit illud 715
Exiguum multis: in quibus ipse fui.
Scripta cave relegas blandae servata puellae:
Constantes animos scripta relecta movent.
Omnia pone feros (pones invitus) in ignes,
Et dic 'ardoris sit rogus iste mei.' 720
Thestias absentem succendit stipite natum:
Tu timide flammae perfida verba dabis?
Si potes, et ceras remove: quid imagine muta
Carperis? hoc periit Laodamia modo.
Et loca saepe nocent; fugito loca conscia vestri 725
Concubitus; causas illa doloris habent.
'Hic fuit, hic cubuit; thalamo dormivimus illo:
Hic mihi lasciva gaudia nocte dedit.'
Admonitu refricatur amor, vulnusque novatum
Scinditur: infirmis culpa pusilla nocet. 730
Ut, paene extinctum cinerem si sulpure tangas,
Vivet et e minimo maximus ignis erit,
Sic, nisi vitaris quidquid renovabit amorem,
Flamma redardescet, quae modo nulla fuit.
Argolides cuperent fugisse Capherea puppes, 735
Teque, senex, luctus ignibus ulte tuos.
Praeterita cautus Niseide navita gaudet:
Tu loca, quae nimium grata fuere, cave.
Haec tibi sint Syrtes: haec Acroceraunia vita:
Hic vomit epotas dira Charybdis aquas. 740
Sunt quae non possunt aliquo cogente juberi,
Saepe tamen casu facta juvare solent.
Perdat opes Phaedra, parces, Neptune, nepoti,
Nec faciet pavidos taurus avitus equos.
Cnosida fecisses inopem, sapienter amasset: 745
Divitiis alitur luxuriosus amor.
Cur nemo est, Hecalen, nulla est, quae ceperit Iron?
Nempe quod alter egens, altera pauper erat.
Non habet, unde suum paupertas pascat amorem:
Non tamen hoc tanti est, pauper ut esse velis. 750
At tanti tibi sit non indulgere theatris,
Dum bene de vacuo pectore cedat amor.
Enervant animos citharae lotosque lyraeque
Et vox et numeris brachia mota suis.
Illic adsidue ficti saltantur amantes: 755
Quod caveas, actor, quam juvet, arte docet.
Eloquar invitus: teneros ne tange poetas!
Summoveo dotes impius ipse meas.
Callimachum fugito: non est inimicus Amori:
Et cum Callimacho tu quoque, Coe, noces. 760
Me certe Sappho meliorem fecit amicae,
Nec rigidos mores Teia Musa dedit.
Carmina quis potuit tuto legisse Tibulli,
Vel tua, cuius opus Cynthia sola fuit?
Quis poterit lecto durus discedere Gallo? 765
Et mea nescio quid carmina tale sonant.
Quod nisi dux operis vatem frustratur Apollo,
Aemulus est nostri maxima causa mali:
At tu rivalem noli tibi fingere quemquam,
Inque suo solam crede jacere toro. 770
Acrius Hermionen ideo dilexit Orestes,
Esse quod alterius coeperat illa viri.
Quid, Menelae, doles? ibas sine coniuge Creten,
Et poteras nupta lentus abesse tua.
Ut Paris hanc rapuit, nunc demum uxore carere 775
Non potes: alterius crevit amore tuus.
Hoc et in abducta Briseide flebat Achilles,
Illam Plisthenio gaudia ferre viro;
Nec frustra flebat, mihi credite: fecit Atrides,
Quod si non faceret, turpiter esset iners. 780
Certe ego fecissem, nec sum sapientior illo:
Invidiae fructus maximus ille fuit.
Nam sibi quod numquam tactam Briseida jurat
Per sceptrum, sceptrum non putat esse deos.
Di faciant, possis dominae transire relictae 785
Limina, proposito sufficiantque pedes.
Et poteris; modo velle tene: nunc fortiter ire,
Nunc opus est celeri subdere calcar equo.
Illo Lotophagos, illo Sirenas in antro
Esse puta; remis adice vela tuis. 790
Hunc quoque, quo quondam nimium rivale dolebas,
Vellem desineres hostis habere loco.
At certe, quamvis odio remanente, saluta;
Oscula cum poteris jam dare, sanus eris.
Ecce, cibos etiam, medicinae fungar ut omni 795
Munere, quos fugias quosque sequare, dabo.
Daunius, an Libycis bulbus tibi missus ab oris,
An veniat Megaris, noxius omnis erit.
Nec minus erucas aptum vitare salaces,
Et quicquid Veneri corpora nostra parat. 800
Utilius sumas acuentes lumina rutas,
Et quidquid Veneri corpora nostra negat.
Quid tibi praecipiam de Bacchi munere, quaeris?
Spe brevius monitis expediere meis.
Vina parant animum Veneri, nisi plurima sumas 805
Et stupeant multo corda sepulta mero.
Nutritur vento, vento restinguitur ignis:
Lenis alit flammas, grandior aura necat.
Aut nulla ebrietas, aut tanta sit, ut tibi curas
Eripiat; siqua est inter utrumque, nocet. 810
Hoc opus exegi: fessae date serta carinae;
Contigimus portus, quo mihi cursus erat.
Postmodo reddetis sacro pia vota poetae,
Carmine sanati femina virque meo.
Ovid The Latin Library The Classics Page
2024.12.11- Tomokazu Hanafusa